Mutluluk parayla olmaz, ama parayla daha kolay olur. Şöhretle de olmaz, insanın içinden gelen bir güven duygusuyla olur mutluluk. Güven de kendini sevmekle, insan olarak kendi değerine inanmakla sağlanır. Güven, küçükken annemle babamın bana verdiği armağandı ve kendini özel biri olarak hissetme armağanı da vardı paketin içinde.

Annemle babam olağanüstü birer destekçi ve fal bakma ustasıydılar zekâ, şefkat ve bilgelikle karışık bol miktarda sevgi verdiler bana. Ben iki kardeşin büyüğüydüm. Brooklyn’li bir orta sınıf ailesiydik. Babam dişçi, annemse çekip çeviriciydi ne çekip çevirme ama! Aile maratonunun galibiydi annem, üstüne düşeni ve ondan çok daha fazlasını yapardı! Bütün sülaleyi bir araya toplayan daima o olurdu. Bayram günlerini planlar, bu günler için yemek pişirirdi, herkesin iyi ağırlandığından ve kamının doyduğundan emin olmak isterdi, yine de çocuklarını sevgiye ve ilgiye boğmak için gereken zamanı bulurdu. Babam zeki, iyi huylu bir adamdı ve beni çok severdi. Benim kendimi özel biri olarak hissetmemi isterdi, başarırdı da. Annemle babamın muhteşem birer insan olduğunu düşünürdüm; hayatta sağlam, iyi bir temel kazandırdılar bana. Benim için ellerinden geleni artlarına koymazlardı. Yetişkinlik çağımda ‘aklıma koyduğumu’ yapabilme becerimi, onların beni sınırsız bir şekilde güvenle beslemesine bağlamışımdır hep.

Aile mahkemesinde bazı çocukların, o kadar kötü ana babalar tarafından yetiştirildikleri halde, hayatlarını sürdürebiliyor olduklarını gördükçe çok şaşırmışımdır. Çocuğuna kötü muamele eden, fal bakma ve uyuşturucu bağımlısı bir ana vardı mesela; yetişme çağındaki oğlu, evin bütün işlerini görmek zorundaydı. Küçük kardeşleriyle o uğraşıyor, anasına bakıyor, üstelik okulda ve toplum içinde harika bir çocuk olmayı da başarıyordu. Bazen en iyi çocuklar kötü ana babalara düşmüş olurdu.

Asfalttaki bir çatlağı genişlete genişlete gün ışığına çıkan ve her şeye rağmen çiçek açmayı sürdüren, dayanıklı ve mücadeleci bir bitkiye benziyordu böyle çocuklar. Ama bunlara ender rastlanırdı. Ana baba işe yaramazsa, çocuklar da genellikle işe yaramaz oluyordu. Mahkemede bana şöyle yakınan çok ana baba olmuştur: “Bu çocukla ne yapacağımı bilemiyorum.”

Cevabım şu olurdu: “Sen harika bir çocuksun demeyi denediniz mi hiç?”
Şaşkın bir ifade belirirdi o zaman yüzlerinde. Zor bir çocuğun harika olabileceğini bir türlü akılları almıyordu. Ancak değerini kanıtladıktan sonra çocuğu övmeye hazırdı onlar daha önce değil. Hazin bir kısır döngüydü bu, çünkü bir çocuğun kendini geliştirebilecek öz güvene sahip olması için, isterse gerçekten harika biri olabileceğini bilmesi gerekir önce.

Kuşaktan kuşağa aktarılan yenilgi döngüsünü gördükçe yüreğim sızlıyordu. Olgunlaşmamışıık, eğitim ile toplumsallaşmadaki eksiklikler ve kişinin kendine değer vermemesi bir araya gelince, ümitsizlik dolu bir ortam oluşur. Bir yetişkin kendine değer vermiyorsa, çocuğun o narin ruhunda nasıl geliştirecektir bu duyguyu?

Bir Ek
Ali ile beraberliğimiz yirmi iki yılı doldurdu. O, Bronx’ta Yüksek Mahkeme yargıcı; ben ise Yargıç Aylin programıyla televizyona çıkmaya başlamadan önce Manhattan aile mahkemesinde yargıç olarak görev yapıyordum. İkimiz de ilgi çekici, heyecan dolu meslek hayatlarına, birbirimize, beş harika çocuğa ve şimdilik dört muhteşem toruna sahibiz. Hâlâ evi ben temizliyor, sosyal işlerde ben sekreterlik yapıyorum. Yemek pişirmekten kurtulduğumu gururla bildiririm. Ayrıca kocamın Zen nefes alma sanatında ustalaştığını bildirmekten kıvanç duymaktayım. Hayat ne güzel.

Bir önceki yazımız olan Akrep Burcu Erkeği Kadını Özellikleri başlıklı makalemizi de okumanızı öneririz.