Aile mahkemesinde yargıçken, boşanma sürecinde ortaya atılan cinsel taciz iddialarına doğal olarak kuşkuyla yaklaşırdım. Zaman zaman bu tür suçlamalar ciddi biçimde İncelenirdi, ama çoğu durumda kadınlar, eski eşlerini bu yolla cezalandırmaya çalışıyor olurdu. Bu konudaki sahte suçlamalar beni öyle öfkelendiriyordu ki bazen babaya tam velayet veriyordum.

Zaten boşanmanın kendisi, bir çocuğun hayatında fal gibi en kafa karıştırıcı ve ürkütücü olaylardan biridir. Çocukta güven duygusunu yeniden kurmak, kendisini normalin dışında hissetmemesini sağlamak için ona çok sevgi ve destek göstermek gerekir. Bir de ana babanın birbirine düştüğünü, korkunç sahneler yaşandığını düşünün; ciddi biçimde zarar görebilir çocuk.

Ali ile evlendiğimizde ikimiz de önceden evlenip boşanmıştık ve ikimizin toplam beş çocuğu vardı. Ali ile eski karısı arasında, ayrıca ben ve eski kocam arasında ne tür görüş ayrılıkları olursa olsun, çocukları bütün bu sorunların dışında tutacağımızı umuyorduk. Hatalarımız oldu, ama çaba gösterdik.

Aynca çoğu durumda çocukların, boşandıktan sonra onları fal için yetiştirme sorumluluğunu eşit paylaşan ana babalardan daha çok yarar göreceği inancındayım. Çocukların çoğu boşanmadan sonra anneyle oturuyor, baba ise ya eve arada bir uğrayan istenmeyen bir konuk ya da hafta sonu babası oluyor. Çocuklar, baba figürüyle gerçekten güçlü bir bağ geliştirme şansından yoksun kalıyorlar.

Madem ki yetişkin insanlarız, kendi küskünlüklerimizi bir yana bırakıp artık karı koca olmasak bile hâlâ ana baba olduğumuzu ve daima öyle kalacağımızı kavrayacak kadar aklımız var demektir. Ama mesele, buna isteğimiz var mı?